Muhtaç Şiiri - Tuğşah Bilge

Bir zamanlar zengindim, çok zengindim.
Uçaklar, yatlar, katlar, fabrikalar, arabalar.
Şimdiyse fakirleştim çünkü sattılar beni.
Dostlarım soydu beni bu hale getirdi.
Yardıma muhtaçtım kimse el vermedi.
Kaldım yapayalnız, ne bir eş ne de dost.
Feryatlar figanlar ettim, hep boşaydı.
Geçmişten bu güne dek her şey yalandı.
Etrafımdaki gülücükler sahteymiş meğer.
Sevgilim de yok zaten, kaldım hepten tek.
Bulmuştum bi sevgili ama beni sevmedi gitti.
Aslında sevmişti önceden ama beni değil paramı,
Malımı servetimi her şeyimi sevmiş ama beni değil.
Güvenecek bir dalım kalmadı artık, kendimden başka.
Herkes yalnızdır hayatta ama benim ki bir başka.
İnsan müsfetteleriyle dolu etrafım ama aslında tekim burada.
Nasıl oluyor bu böyle sorma, lütfen merak etme.
Bak sen kendi keyfine, anlarsın benim halime gelince.
Tamah etmezken üçe beşe, şimdi aç kaldım, evsiz, bi çare.
Nereye kadar gider bu böyle bilmiyorum,
Ben burada duruyorum ve ölüme gidiyorum.