Mührün, Zaferin, Asaletin

bir kuş çığlığı duyduğumuzda ikimiz
sen doğurmamıştın henüz asaletin evladını
daha anne değildin.

istanbul rüyamızın şehriydi.
coşkumuz kadar doludizgindi hürriyet.
istanbul emekti bizim için
sevdamız ekmek kadar bereket.

/sen sokağımın başında durduğunda
bilirdim, bu senin zaferindi/

kuş sürüleri geçti sonra üzerimizden.
herbiri bize yalınlığı öğretti.
kurtulduk fazlalıklarımızdan.

yüklendik kamyonlara,
yol şeritleri, fabrikalar, kayalıklar.
heyhat!
terk etmenin ızdırabı bize öğretilmedi.

/senin deniz suyuna yansıdığın an
anladım, bu senin beni fethindi/

tüneller geçildi.
sararmış akasya ağaçlarının altında
kuş sürüleri başımıza çarpıp dağıldı.
enkaza inemeden daha akbabalar
sen benim kadınım olmuştun.

/senin ufuk çizgisine bıraktığın bu iz
bilmiştim, mühründü senin/

kuşlar son nefese durmuşlardı bahçemizde.
tüylerinde fabrika tozu.
kahırları istanbul hatırası.
acılarınız? dedim.
son nefesle:
'içinizde' dediler.

/sen asaletin evladını doğurduğun an
bildim senin emanetindi kuş sürüleri/

08.03.2010