Mühim Olmayan Bir Yaşam

bana olan ömür borçlarını ödemeleri için
benden kopmuş fırtınalara yakarmanın eşiğinde
bütün düzenbazlığımla yüzyıllar boyu dikildim
arada bir avuçlarımdaki yabancıdan içtim
sağ omzumda telaşlandım
sol omzumda sakinleştim

ceplerime gıcır gıcır sorular doldurdum
yanıtlanmanın imkansızlığıyla parlayan sorular
cevaplayanlara burnumu kıvırdım yürüdüm
didaktiklerden hazzetmedim oldum olası

okudum bütün kutsal kitapları
cennetlik bir tanrı bulamadım

giyotin sehpası görmüş devrimci gibi eğildi boynum
her iyi şiirin karşısında
ve dudaklarımdan kıskanç bir küfür çalmıştır
haddinden fazla yetenekli şairleri
kimi mevzularda insan çizgisini bilmeli

panjurlarım bir asker gönlü gibi kapalıdır
duvarlarım sarıdır ama gün ışığını sevmem
saçlarım yedi renk görmüştür dört yılda
bana sorsanız ömrüm bir mavi etmez
beyaza ermek ise olacak iş değil

kalemim tanışmadığım dertlerle ağırdır
kendi acılarım nadiren hak etti
şiirlerime konuk olmayı
kendimi küçümsedim kendimi kendimde söndürdüm
içimde birkaç deprem oldu
birkaç yaralı gömdüm
sapasağlamlara çevirdim sırtımı
ölülerin alınlarından öptüm

bazen okkalı son sözleri düşünerek
işlek caddelerinde yürüyorum şehrimin
beyaz saçlı amcalara bakarak
bunlardan biri babam olabilir, diye düşünüyorum
trajikomik bir ihtimal
neyse ne, diyorum sonra
bu da ceplerimdeki cevapsız sorulardan
baban olacak yaşta olan herkes baban olabilir
yüzünü mü hatırlıyorsun sanki
böyle zamanlarda hissediyorum
dudaklarıma hiç koymadığım sigaranın eksikliğini
aman, diyorum
hiç olmazsa ciğerlerin genç kalsın
çantamdaki astım ilacının kahkahasını duyuyorum
astım ilacımla birlikte gülüyorum
ömrüm iyi bir komedyenin gösterisi gibi
seyirci koltuğuna imrenerek bakıyorum