Muhatabına Teslim Şiiri - Kemal Budak

“Nesine güveniyor” diye sormuşsun bayım !
Hala göremiyorsan, anlatayım da dinle:
Tanıdığım tek “dayı”, kendi öz be öz dayım
O da pençeleşmekte kendi geçim derdiyle

Varlıklı büyümedim, yokluk da yaşamadım
Öğrenme açlığımı bastırmaktı hep çabam
Hiçbir kapı açmadı mütevazi soyadım
Emekli öğretmendir, hem anam hem de babam

Ne uçsuz bucaksız bağ, ne bahçe, tarla, arsa...
Birkaç mutlu anıdır dedemden bana kalan.
Derdi, “şükret sofranda, helal ekmeğin varsa,
Namussuzun işidir kamu malını talan”

Ne hayırsever (!) bir dost, ne ak sakallı dede
Vermedi sınavlarda tek soru ya da kopya
Hedeflerime vardım hep gayret ede ede
Kalmış olsa da bazı hayallerim ütopya

Ne cemaat muskası, ne aşiret sancağı
İş dünyamda olmadı hiç kimsenin torpili
Ne “X” parti rozeti, ne hemşehri kıyağı
Her zaman hep ben oldum, kendimin tek kefili

Kah derhal terfi eder gelip şeyhinden buyruk
Kah bir siyasetçinin emriyle bulur felah
Kiminin tek gücüdür, tabanca, bıçak, yumruk
Benimse kafamdadır taşıdığım tek silah

Boyum posum sıradan, kalp fethetmez bakışım
Üstelik kızınca da çok surat asıyorum
Yine de zordur beni düşürmek arkadaşım !
Tırnağımla kazdığım yerlere basıyorum

“Nesine güveniyor” diye sormuştun bayım
Güvendiğim şey seni aşan “özgül değerim”
Atımlık çok nöron var, daha yarı yoldayım
Laf atarken bir düşün, ben laf sokmam, gömerim !!!