Muharebe Şiiri - İbrahim Korkmaz

Hayat muharebe ve ben mağlup
Galibiyete hasretim, akıbetim belli mevt
Yine meçhul karanlıklar yine bitmez tecessüsler
Bu kaçıncı vedalaşma sevgilerle, ümitlerle…
Bu kaçıncı “elveda” deyiş yorgun dünyaya

Toprak açmış ağzını beklemekte ölüyü
Ve her seferinde “ sıra bende” diyen ürkek bir yürek
Her seferinde mukadderata duyulan sonsuz öfke
Tanrı mı gaddar yoksa ben mi aciz?

Sabahın ilk ışıkları yine biri beni çağırır
Nereye desen? ...Yine aşikardır cevap
“Bugün kanlı savaşımız var. Hadi hazır ol.
Hadi kuşan, giy çelikten libaslarını.”
Ve sonra yine ölüm,yine kan,yine gözyaşı…
Ne zaman biter bu döngü müphem.

Benim neyime şahikalara kadar yükselmek
Göğe başım değse neye yarar.
Sonunda yine karıncalara,akbabalara yem olmak
Toprak bile sonunda nankör
Güneş bile artık kurutamaz göz yaşlarımı
Ve beni yaratan Tanrı şimdi beni sürgün ediyor
Hem çıplak, hem kelepçeli,hem de sonsuza yürüyüş.