Muhannet Şiiri - Hatice Yıldırım

Muhannet kapısına düşeli,
Özümüz sözümüz bilinmez oldu.
Çalındım çırpındım gayrı yoruldum,
Yorgun düştüm gurbet elde muhannet.

Muhannet dediğim zalim kullar,
Kapınızda kul mu,köle mi bunlar?
Tatlı söz duymadım zehirden diller,
Acı acı çalar kapı muhannet.

Muhannet kapısı çetin derlerdi,
Derlerdide gaileye almazdım,
Bileydim sılamda kuru ekmek yerdim,
Soğanı bal olurdu muhannet.

Muhannet dediğin feleğin işi,
Böyle sözünü bilmezmi ki er kişi?
Herkes ekmeğinin peşinde belki,
Dil ile ezdi beni muhannet.

Muhannet kapısını zorladım,
Zorladımda derdim ahvalim dedim.
Halden bilmeyene halin ne dersin,
Derdini dinlemez zalim muhannet.

Muhannet bilmez para sayanlar,
Yeryüzünde böbürlenip gezenler,
Haram helal demeyip hep hak yiyenler,
Ecel kapınızda bilin muhannet.

muhannet göynüme yuvamı kurdun,
Baykuşlar dalımda kollarım kırdın,
Muhannet yarinen arama girdin,
Göynümü bile çaldın muhannet.

Muhannet çevirir çarkında beni,
Narhınanmı aldın verdin bu canı,
Boyunu aştı zalimin zülmü,
Geldi yolun sonu sonu muhannet.

Muhannetin adı yine muhannet,
Mevladan beklerim yine himmet,
Sultan Süleymana kalmadı devlet,
Artık eğmem size başım muhannet.

Muhannet,muhannet aman muhannet,
Bu türkünün adı kalsın muhannet,
Sazımın telide ötsün muhannet,
Muhannet dediklerim kalsın muhannet.