Muhammet Çalık Şiirleri - Şair Muhammet ...

Soğuk bir kış gecesi emince memesinden..
Kızıl saçları minik elimde
Çocukluğumun şehrinde gezdim
Kocaman kırmızı ayakkabılar
Yarım topuk yürüdüm
Sanki önceden gördüm her şeyi

Yıllar sonra döndüğümde,
Bu şehirde,
Bu şehrin buzlu caddelerinde,
Senden bir iz,
Senden bir giz bulamazsam,
Kokunu duyamazsam

bir...



Yalan hayatlar yaşadım
nagah kaldırım sevdalarının seğirttiği..

Yağmuru özledim ben Yağmura değmeyi rüyamda Yağmur olmayı Rüzgar esip bulutlar dağılınca Bahar havasıyla karışık kokunu özledim Saçlarının arasından güneşi izlemeyi Bana gelmeni bir kış günü Kış şehrinin buzlu sokaklarından geçip Karşımda durmanı Kalbime dokunmanı Bana doymanı..dokununca Doyunca ağlamanı.. Seninle bir hayatı özledim Seninle bir olup Huzur pınarından kana kana içmeyi Ve her şeyi tastamam bir bebek gibi Uyuyakalmayı özledim tüm dünya uyanıkken.. Dışarda şehrin homurtusu Kalabalık sokakların uğultusu Kulağı kesik çocuğu kıskandırırcasına Uykuda kalmayı özledim.. Bir telefon sesiyle sonra yanı başında irkilmeyi rüyamdan Sarılmayı özledim sana Yaşamaya dört elle sarılır gibi Yeni açmış çiçeği koklar gibi Gözlerine dikip gözlerimi Her şeyi tastamam bir bebeğin annesine baktığı gibi Seni sevdiğimi söylemeyi özledim… I miss you so much...

Bu bilinmez şehirler gibi
kalbimizde sakladığımız
Yaralandığımız
Sevişmeden öldüğümüz
Daha savaşmadan öldüğümüz bu
Bir bayram olsaydı keşke

Sen dersin ki elbet ağlatan var
Ağlattıkça sonra güldüren var
Bekleriz bin asır kim gelecek
Kapımızda ağulu akrep yatalı beri

Bir başına engin olduk biz

İsyanım büyük
Biliyorum
Günahım çok
Yaşlandıkça ellerimde çok kir birikti..
Verdiklerin ve vereceklerin için
Ödeyemem borcumu ne yapsam

Sesler kaybolunca Uzaktan gölgelenince hava Kuyulardan çıkan çocuklar bir oyuna başlar Sana değmesin diye bu rüzgar Elleri değmesin diye İçin üşümesin diye yağan kardan Kendilerini yaktılar kuyulardan çıkan çocuklar Ben evet ben Hep bir beni anlatma sevdası bu satırlar Şiir dediğim şeyler Bir sürü fasa-fiso aslında Aslında Seni anlatmak vardı kuyulardan çıkan çocukları bekleyen annelere Ellerini tuttuğumda kuyudan çıkınca Kalbimin neden yerinden oynadığını Ve kış şehrinde bir uğultu koptuğunu Seni gördüklerinde yanımda “ İnanma ona… Gülüşü sahte … elleri siyah.. “ “ Adanmışlığı sende buldum dese de inanma ona ” Ve neden hepsine inat Beyaz ellerini gösterip Bakın Ofelyanın elleri beyaz Kurban olun siz Ofelyanın gülüşüne.. Bakın Ofelyanın yüreği beyaz.. Sizin gözleriniz kan çanağı olmuş yalnızlıktan Ve kör olmuş Ve ayırt edemez olmuş siyahla beyazı Sevgisizlikten kalpleriniz pörsümüş diye koşarak Neden hepsine inat haykırdığımı anlatmak vardı Ve fakat ben kuyudan çıkınca baktım Beni bekleyen anne yok Beni dinleyecek kimse yok Artık söyleyecek söz de yok.. Nöbetini tuttuğum Dünyamı adadığım büyük sevdam var başucumda Kuyudan çıktım ben Kuyuda artık ben yok…

Bir adam şimdi..
Kendini astığı evin balkonunda
Simsiyah bir mavide
Bulanık ışıklarını izliyor Ay’ın…

Yanıp sönen kırmızı bir lambanın ucunda

Bir yalan bu şehir aslında
Havasına nefesini katıp
Böyle beklemek de olmasa seni
Yalan bu hayat
Külliyen yalan