Ben şair değilim! İçinden geçenleri bir kaç basit cümle ile anlatmaya çalışan ama bir türlü insanların anlayabileceği telden çalamayan ve bir üstadında dediği gibi bu çağdan etiyle kemiğiyle nefret eden biriyim sadece. Kitap okumaktan başka hiçbir şeyin mutlu etmediği, insanları izlemeyi alışkanlık edinmiş biriyim sadece.
Anladım,
İnsanlara imkansız gelen bir şeye inanmışsan eğer;
O inancın gücüne bağlıymış gerçekleşenler.
Sen tüm;
Olmaz öyle yapamazsın diyenlere inat
Taviz vermeden dikilirsen,
İçim daralıyor bu gün.
Ama öyle her zamanki gibi değil,
Çok daha başka daralıyor sanki.
Sanki çok daha başka şeylere gebeymiş gibi yüreğim. Yürek diye bir şeyde söz konusu değil.
Yürek dediğim yer darmadağın.
Taş üstünde taş bırakılmamış,
Hani bir şeyler yazmak istersin ona,
Bazen uzun uzun yazmak istersin
Bazen çok kısa.
Bazen anlatmak istersin içinde ne varsa,
Bazen ne yapıyor şuanda acaba.
Ne düşündüğümü bilmiyorum. Ne düşüneceğimide. Nasıl hissettiğimi ve nasıl hissetmem gerektiğinide bilmiyorum. Oysa herşeyi bilirdim ben. Köşeye sıkışmayı hep farklı hayal ederdim. Böyle olacağını nerden bilebilirdim ki zaten? Duaların dahada içten, derinden edilebileceğini; yapabildiğim tek şeyin dua etmek olduğu gerçeğiyle yüzleşince anladım ben. Hayatın ne kadar basit olduğunu ve aynı zamanda ne kadar zor olduğunu ve hatta bu iki zıt kutbun arasındaki o kıldan ince kılıçtan keskin çizginin çoğu zaman tek bir kelime, tek bir an ile geçildiğini farkettiğimden beri değiştim ben. Derin düşünürdüm de ben, o derinler diz boyunu geçmiyor okyanustan daha derinlere dalarken. Bir cümleye bin anlam yüklemeye çalışmak hep afilli bir sözden ibaret ütopik bir kurgu gibi geliyordu eskiden.
Davranışlar, düşüncesizce sergilen davranışlar. Sadece an'ı geçiştirmek için yaptığımız davranışlardan bahsediyorum. Ne kadarda ahmakça. Meğer bütün iş o anlardaymış. Verilebilecek iki zıt tepki o kadar farklı ve bir o kadarda büyük sonuçlara sebep oluyorlarmışki.
Pişmanlıklar o kadar derinden kan akıtabiliyorlarmışki.
Ve umut o kadar gerekliymişki …
Saat: Hep baktığımı daha yeni görürken.
Ne kadar da çok hayal kuruyoruz değilmi.
Gerçek olmasını istediğimiz çok fazla düşüncemiz var. Ben mesela; bazen boş bir duvara,
Bazen beyaz tavana,
Bazen dışarıda gördüğüm kalabalıklara
Dalıp gidiyorum bu ara.
Sonra vazgeçiyorum bir anda.
Hadi biraz gerçekçi olalım.
Takındığınız
O saçma sapan tavırları
Bir kenara bırakalım
Ve gerçek yüzünüzle
İki hasbihâl yapalım.
Ne kadar da boş bir hayat yaşıyoruz.
Sürekli, durmadan, aralıksız koşturuyoruz.
Hayatımıza yön verecek bir dava gütmüyoruz.
Bir davası olmalı insanın.
Hemde öyle basit bir dava değil bu.
Bu aralar
Ne zaman bir şeyler yazmaya çalışsam
Yakındığımı gördüm.
Ben neden böyle oldum diye geriye döndüm.
Beni üzen insanlara sabahlara kadar sövdüm.
Ama sonra hepsini maziye gömdüm.
Haddi aşmaktan korkarız.
İsyana girmekten,
Küfre düşmekten
Ve kovulmuş olan şeytanın şerrinden
Allah'a sığınırız.
İşte sırf bu yüzden
El etek çektim artık
Sizin bitmek tükenmek bilmeyen
Ne idüğü belirsiz zevklerinizden.
Kafamda koskocaman bir pazarın uğultusu. Hükmedemediğim göz kepenklerimin gıcırtısı
Ve dahası
Her geçen gün körüklenen
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!