Muammer ile Emrah Şiiri - Abbas Paksoy

Muammer ile Emrah
Anası züleyha, baba Hüseyin.
Yürekleri yanar, buzlu su verin.
Ablaları, sizlerde, gölgede durun.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

İkisi de, güzel iyi huyluydu.
Kibirleri yoktu, asil soyluydu.
Daha gencecikti, fidan boyluydu.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Birinin acısı, birine geçti.
Azrail, iki kardeşi bir seçti.
Ecel şerbetini, ard arda içti.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Kefeni biçilmiş, ceset bekliyor.
Kaynayan suyu, al güller saklıyor.
Teneşiri, gelip giden yokluyor.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Kabir’i kazılmış, hazır duruyor.
Buğdaylar da, gayri mahsul veriyor.
Duyanlar, cenazesine geliyor.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Doktorlar, derdine çare bulamadı.
Aletler söküldü, umut kalmadı.
Köylü, sizi ölün diye salmadı.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Aynı dert, aldı götürdü onları.
Bir damla olsun, akmadı kanları.
Günahsız vardı, Allah’a canları.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Ankara’nın yolu, gitmekle bitmez.
Sağa giden canlar, murada yetmez.
Tabuttaki, terin kokusu gitmez.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Fakirin parası, bilete yetmez.
Doktorların cebi de, para tutmaz.
Hiç bir canlı da, yavrusunu satmaz.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Size Hak verdi, Hak aldı onları.
İsyan edip, incitmeyin bunları.
Şehit yazıldı, listeye canları.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Namazı kılındı, kabir’e girdi.
Dayısı, eliyle toprağa verdi.
Melekler, kudret sofrasını serdi.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.

Cennetten, size edenler şahadet.
Sizde, onlar için edin ibadet.
Hak’tan gayrı, kimseden olmaz medet.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah

Dayanılmaz, evladın hasretine.
Bin tane olsa, kıyılmaz birine.
Paksoy’un sözü, iner derine.
Hak’ka gitti, Muammer ile Emrah.