Muammer Çelik Şiirleri - Şair Muammer Çelik

Adem diye anılan, İNSAN'ın adıdır,
Erk(ek) diye anlayan insanın kendidir...

Kadın mı erkeğin kaburgasından
çıktı acaba...
Erkek mi kadının yumurtasından…?

İşyerindeyim su an canim…
Hava dumanlı
sis çöktü dışarda
iş yoğun
stres diz boyu burada
gelen gidene

Bu kafileden değilim
bu kabile'den hiç değilim
Ben hiç değilim...
Ben bu el'den değilim
bu elden hiç değilim
ben aslında hiç değilim…

Şimdilik SON yolunda yürüyen Anarşist
Kaosun yazarı, imgenin çizeri, şiirin Şairi…
Beraber yürüdük, yürüyeceğiz o yollarda
diye meşhur bir söz geldi aklıma…
Tandoğan meydanlarıydı 77'lerde
yasanmamış aşklarım var 4453'lerde..

Bulmuşken yıllarca bulunamayanı
kaybetmek niye ki, sevdiğim
bir daha bulmanın garantisi yokken sevgiyi
ona sarılıp, sımSIKICA sarılıp
yaşama tutunmak
Ve

Kapatmışsan
gönül kapılarını
sürgülemişsen ardından
ne yürek yakar
nede göz deler duvarlarını...
Yıkılmışsa üstüne tabular

Ben hep uzaklardan baktım zaten
Çocukluğumda oynaşan çocuklara
Gençliğimde hayalimdeki kadına

Şimdi de;
ulaşamadığım, dokunamadığım sana!

Öptüm
somurdum
emdim
erittim içime seni...

kandım

On dört defa vurdu kilisenin çanı şu an
çağırıyor ahalisini bir duaya, bir ibadete
tutmuş annesinin elinden küçük bir kız
oğlan babasının yanında elinden tutuyor
ihtiyar babaanne tekerli sandalyede
dede elinde baston, hızlıca yürüyor...

Gökteki koyu mavi'nin
denizi öpen parlak yıldızını
görüyormusun, şimdi..?

Batmakta olan güneşin
bulutu yalayan kızılını