Muammer Baran Destanı Şiiri - Nevzat Dağlı

Karaman’ın evladı bilge bir insan idi,
Kentin sanki ruhunda vardı Muammer Baran.
Karaman tarihine yazıldı onun adı,
Adını ‘Anıt Park’a verdi Muammer Baran.

Köklü bir ailenin eğitimli oğluydu,
Karaman bir gün onun gaziliğini duydu.
Çeltek Mahallesi’nde yeni hayata uydu,
Onuruyla taşıdı derdi Muammer Baran.

Fatma’ya sevdalandı, baba oldu Hasan’a,
Kim komşuluk etmişse, ortak oldu tasana.
Bilgece güldü geçti akla yafta asana,
Ruhundaki yarayı sardı Muammer Baran.

Kötüye yanıt vermez, hep içine atardı,
İyiliğe iyilik, dosta dostluk katardı.
Nefsi terbiye için her gün oruç tutardı.
Günde yalnız bir öğün yerdi Muammer Baran.

Yoksulluğu yeğledi, dışlamıştı varlığı,
Gönlü zengin olunca, aşıyordu darlığı.
Kırmızıyla örtmüştü bütün ihtiyarlığı.
Kendini her zaman genç gördü Muammer Baran

Yaşadığı hayatın çizmişti sınırını,
Her zamanda, her yerde korudu onurunu.
Ne sorguya aldırdı gününü, yarınını,
Ne kimseye hesabı sordu Muammer Baran.

Bilinçli bir aydındı, olacağı sezerdi,
Öğrenmek ve öğretmek için okul gezerdi.
Ne kimseye darılır, ne kimseyi üzerdi,
Sevdiğine ‘beyzadem’ derdi Muammer Baran.

Tören yapılan günler sevdiği zamanlardı,
Okul duvarlarında mızıkası çınlardı.
Seveni sevmeyeni bir bakışta anlardı,
Gönlü güzel insana yârdi Muammer Baran.

Çok güzel şiir okur, kendisi ozan idi,
İlim irfan uğruna kaynayan kazan idi.
Din, iman, vatan için okuyup, yazan idi.
Severdi milletini, yurdu Muammer Baran.

Mevlana torunuydu, Yunus’un izindeydi,
Türkçe’nin başkentinde pınarın gözündeydi.
Karaman’ın simgesi başında, yüzündeydi,
Kentimiz için büyük kârdı Muammer Baran.

Bir amaca dönüktü ilginç giyim kuşamı,
Yaratana hoş olmak gayretleri boşa mı?
Tanrı’ya ulaşmaya harcamıştı yaşamı,
Belki de ululaştı, erdi Muammer Baran.

Çevreye insanlığı, kibarlığı öğretti,
İyiliğe bir kapı, kötülüğe bir setti.
Ne etmişse yerinde, hem de çok iyi etti.
Nevzatları ışıtan nurdu Muammer Baran.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat