Mozart Şiiri - Maria Kaban

Solyeri’yi çağırıyorsun yanına.
Senin bildiğin belki en yakın insan,
Kaç kez şahit olmuş yüce ilhamına…
Onun için çoktan hazırlanmış masan.

Bir kan gibi akar şarap kadehlere
Ve göz kamaştırır beyaz keten örtü.
Issız sokakları vurdu gölgelere
Ve içine düştü bir his, bir üzüntü…

“Ben dün gece güzel bir Reqviem yazdım.
Eğer sen dinlemek istersen, çalacağım.
Seni bunun için bugün ben çağırdım.
Nasıl olmuş diye, fikrini alacağım”,

Diyorsun sen siyah piyanoya giderken
Ve klavyelere hafifçe dokunup,
Çalan müziğinin ahengi fark ederken,
Hayallerine dalıyorsun kaybolup.

Sonsuz hüzün saklar senin melodin.
Yüzlerce yıl çözülmemiş bir sır…
Nice insanı ağlattı müziğin
Ve unutulmadı asla, hiçbir asır!

Bu Reqviemi kendine yazmışsın…
Bildiğin dost sana zehir hazırlamış.
Acımasız bir ihanete uğramışsın!
Senin dahi olman kaderini çizmiş…

Bugün başka bir çağ. Yanımızda sen yoksun…
Ve bir daha asla senin gibi doğmaz…
Gelmiş gitmiş binlercesi Solyeri
Bir Mozart’ın yeri dolduramaz!