Mor zambaklar açtığı zaman

kilitlerim son buhranları ruhuma
yağmur kokusuna muttasıl
daha girmeden karanlığa aydınlıklar
her nasılsa çekip çıkarırım kendimi kuytularından
en sessiz anında göğe bir merdiven dayayıp
münzevi çilelerden yalnızlığın inzivasına

mor zambaklar açtığı mevsim
annemin ütülediği beyaz mendil gelir aklıma
birde eski evimizin tavanından dökülen tozlar
perdesiz pencerelerden görünen gökyüzünün gri tonları
bir umudun yiten ışığında geçen çocukluğum
şimdi uçsuz bucaksız bir asuman mavisi

en şiddetli bunalımların zuhuruna ramak kala
gökte damar damar çizilir şimşekler
illede bir sebeple kopar fırtınalar
nasıl ne zaman sonlanacağını bilemediğim
izin verdiğim derbeder düşünceler
yaprak yaprak dökülür bir hazan vakti
bir boşluk bulup zihnimin kainatından

cinnetin kaçıncı durağı bu sıtma nöbetleri
ateşleri karşısında durup yangınlarına tutulduğum
alevlerinin öyle ürperten kıpırtılarında
yandıkça eridiğim eridikçe yok olduğum

her şafak vakti öncesi
hatıralar salkım saçak geçerler göğümden
ruhumdan deli divane kayar gölgeler
bir meczuba dönüşme safhasında

redfer