Dinle sevdiğim, bu ayrılık saatidir.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Devamını Oku
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Yemyeşil bahçesinde, çiçekler ağaçlar içinde gülümseyen bu ev, son derece güzel, eski mutlu günlerimizi canlandıran bir tablo gibi duruyordu şiirinizde.O bahçedeki salıncağa ben de oturdum kızkardeşim Şeyda ile. Yine o çocuk şivemizle, 'bir dalda iki kiraz, biri al, biri beyaz' diye
şarkımızı söyledik. Ben henüz R harflerini söyleyemiyordum, Şeyda ise, doğru dürüst konuşmayı bilemediğinden, sadece müziğini, nı nı nı nıı diye söylüyordu. O zaman Kütahya'da idik babamın tayini sebebiyle. Komşularımızdan Handan Teyze pencereden bahçeye bakıyor ve bizi seviyordu tatlı sözlerle...
Henüz ben 3, Şeyda da 1,5 yaşında idik.
Ben daha küçüklüğümü bile hatırlıyorum. O bahçeye, o salıncağa gittim bu güzel şiirinizle. Ey gidi günler, diyerek...
Sevgili Nimet Hanım, ben de size 2001 yılında yazdığım
bir şiiri ekledim müsaadenizle:
GEÇMİŞ ZAMANA YOLCULUK...
I.
Gözlerde yalnızlık,
Duvarlar ardında mutsuzluk,
Duvar diplerinde açlık.
Duvarlar ardında insan sesleri,
Geceye karışan sesler.
Uzakta hafif bir müzik,
Bir balıkçı bağırıyor oltayı çekip,
Bir balığın sessiz çığlığı
Evrenin duyulmayan yüzünde.
Yastığa düşen gözyaşları,
Üşüyen eller...
II.
Buram buram sıcak ekmek,
Demli çayın kokusu.
Radyoda aşk şarkıları,
Tempo tutan ayaklar, eller.
Eskimiş hatıralar, hüzün dolu,
Bir zamanlar kalbi dolduran,
Hatırladıkça artan kalpteki sızı,
Komşunun neş’eli, sarışın kızı.
Mazi film şeridi gibi tersine,
Dudakta ıslık, loş sokaklarda her yer kırmızı...
Bahçede bir tulumba,
Evlerde cumba, gizli bakışlar,
Gün ışığında sapsarıydı sokaklar,
Rüzgar vurdukça, tozlu kaldırım, kuru yapraklar...
III.
Seneler öncesinde duyulurdu radyoda Celal Şahin,
Gülüşen gürbüz kızlar,
Saçları gür mü gür, kırmızı yanakları,
Karpuz kollu, belden büzgülüydü elbiseleri,
Beyaz yakalı.
Kloştu kiminin etekleri, ceylan gibiydi bacakları.
Çorabının arkasında bir çizgi, sipsivriydi topukları...
Ufak ufaktı adımları, keklik gibiydi yürürken,
Islık çalardı toy delikanlılar, saçları briyantinli...
Açık pencerelerden sesler gelirdi radyodan,
Tangolar, aşka davet eden...
Sabun kokardı evler, sabun kokardı perdeler...
Gülüşmeler taşardı evlerden, insan kahkahaları...
Bahçeler; ışıklı, çiçekli, kanepeli bahçeler...
Gelinler gülleri severlerdi, gülleri okşarlardı sabahları,
Bahçede koklarlardı şebboyları...
Dost insanlar vardı, dost elli komşular,
Dostça gülen, dostça bakan gözler vardı her yerde,
Ağaçların altında otururlardı akşamları,
Eski plaklar çalınır, dans ederdi bazıları...
Narin kızlar çay taşırlardı.
Gözlerde gülücükler, ağızda güller vardı.
O zamanlar her yer bahardı, mutluluklar vardı.
IV.
Yıl, bin dokuz yüz elli sekiz;
Bir ev vardı bahçe içinde, mutluluk kozasına bürünmüş,
O zaman mutluluklar çiçek kokardı.
Neş’eli, munis bir ana vardı, şarkılar söylerdi her zaman,
Etrafında sevimli çocuklar vardı.
Bahçede bir sürüydü ağaçlar,
O zamanlar yemyeşildi yamaçlar,
Köpekler bile mutlu havlarlardı.
Radyodan en güzel şarkılar kalbe dolardı.
Hoşsohbetti dostlar, güler yüzlü, can, içten bakışlar vardı.
Anneye can yoldaşıydı kızlar,
Becerikli, temiz elleriyle kahve yaparlardı.
Pencerelerde her dem gün ışığı, beyaz işli perdeler vardı.
Camları süslerdi sardunyalar, begonyalar,
Kediler bahçede güneşte yatarlardı.
Onları okşayan dedeler vardı.
Yazlık sinemalar vardı, bütün aile rahatça gidilip oturulur,
Neş’esi, coşkusu ruhu sarardı.
Afişler vardı kocaman,
Sevimli dostlar gibi bakan, sevdiğimiz artistler vardı.
Ne çok komşumuz vardı,
Hepsi de annem gibi yakın,
Babam gibi güvenilir insanlardı...
Hâlenur Kor
4 Şubat 2001 – İst.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta