Mor Menekşeler ve Eski Mektuplar

Ben utanmaz,
bir o kadar arsız;
sende kaybolup giden bir takvim yaprağıyım.

Evinin balkonundaki mor menekşe,
yüzüne yaz getiren yenilgiler müdavimi.
Haksız zaferlerinin aşk dilencisiyim.

Kalbimi unutmuş gibiyim,
mermer desenli bir masada.
Annemin eski bir fincanında içtiğim kahve gibi
bir tadı var gecenin.

Rüzgârın saçlarımı değil,
içimi dağıttığı gün anladım
geri dönmeyeceğini.

Sokak lambalarının altında büyüttüğüm aşkım
yüzünü aydınlattı;
kapadım gözlerimi aydınlıklara.

Sesini duydum bugün.
Açtım pencerelerimi,
sonra eski bir şarkı geçti sokağımdan;
içeride eksik bir ben kaldı.

Beni sevmeyi unutanların yerine
bir çiçek diktim.
Kalbimi toplu iğnelerle tutturup
en güzel kederleri biriktirdim.

Bir kitabın arasına sakladım fotoğrafını,
sayfa arasına kırıntı gibi dağılmış gülüşlerinle.

Evdeki tüm saatleri sana kurdum
hep geç kaldığım zamanlara yetişircesine.

Senden sonra hiç mektup yazamadım,
bütün kelimeler sana döner diye.

Bir aşk değil,
bir sükût bıraktın bana.
Üstelik hiç uyutmuyor.

En çok aynalar korkutuyor beni
Belli belirsiz anıları izlerken buluyorum kendimi

Sana benzeyen bir sessizlik var yastığımda
elimi uzatsam, ağlayacak gibi.

Bir şiir yazsam belki dönerdin;
ben o şiiri hiç bitiremedim.