Mor kokulu Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

bu ayrılık halini hunharca
bir faciaya neden döndürdük
ben erkek olmamı sen kadın olmanı
insan olmak için yeterli sandık.
ışığı uçtu saçlarımın
çırpıntısını öldürdüm yaslı yüreğimin.
zehir gibi karıştım beyoğlu havasına.
içime kocaman bir yılan çöreklenmişti
adı yalnızlıktı pis huyluydu.
kendine acındırmaktan nefret ediyorum.
yüreği temizleyip berrak bakmak için
önce kire batmak mı, zehir zehir akmak mı gerekli.
sefil, berbat travmalarla dolu geçmişimin sonu bu, neylersin.
aptalca genç bir psikoloğa sığındım.
yaşamamışsan büyüyemezsin oysa geç anladım.
sonuçta çıldır gölü gibi gümüş yüreğimi
balık gibi sessizlikle boğup susturmalıyım.
her kes kendi yüreğiyle kararır yada yaşar
başkasına güven olmak için yaşamaz.
her kes her değeri kendince ve
kendi bencilliği için yaşar, yaşamalıda.
ara bir yer bir güven durağı aldatıcıdır köreltir
ödün ise şart ama budayıcıdır vs.
çok karışığım ama iyiki de öyle
çözmek gibi bir meselem var
hem güven sözcüktür,
ağızdan çıktımı geri sokamayız.
oysa aslolan özgüvendir..
a mor kokulu kadın.,

eylül 2011