En çok acıdan inlerken, gönüllü başkası oluyorum.
Anlamları tüketince de kendime koşuyorum, gizlice…
Sanırım; kendi benliğimize çaktırmadan maskeleniyoruz,
Profesyonel oyuncular misali…
Suyunu tüketmiş bardaklarda, kurumuş güller ve
Uykusuz gecelere düşen kişisel çıkmazları yazarken…
İçime, en çok kendimi kilitliyorum.
Hem korumak,
Hem de terk edilmeye tahammülsüzlüğümden.
Yamalandığım kendimin,
Dikiş tutmaz çirliği bu…
Sökük kalsam daha mı iyi? bilemem ama;
Bundan sonra hep bir yama izi taşıyacağım suratımda.
Kayıt Tarihi : 11.4.2007 15:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!