Mollalar Şiiri - Can Morgül

Çağın üstüme attığı moloz yığınlarını taşıyorum sırtımda
Öyle istediğimden yada keyfimden
Şiirler okuyorum saatlerdir çarçaflara
Sonra yıkamaya atıyorum
Sonra kurutmaya
Ter gibi kan damlıyor
Kalem kesiliyor mürekkep dinliyor
Akışını ve tenimin her hücresinde sancılanan yaşları
Ulaşıyor bizzat sessizliğime öfkeme nefesime
Sonra bağırıyor vaaz veriyor parmaklarıma biraz kulları olan boşluklarıma
Tırnak uçlarıma inince sessizlik
Hissediyorum
Hiç basit değilmiş doğurmak bazen seni doğurmak
Beynim acıyor şimdi
Tüylerim uyuyordu şimdi uyanıyor
Gece avuç içlerime geçirdiğim ormanlar
Bir iz bırakıyor varlığıma
Sesimin ise uzayda hiç kaybolmaması
Buruk kuşlar dolandırıyor hiçliğimde
Oysa topraksız galaksiyelerde yıldız tozlarında yetişen hayattım ben
Su bendim güneş bendim toprak sendin
Bu hiçlikte aşk şiirleri çıktı birde
Toprak senmişsin bazen de sen doğurmuşsun
Bak neler var birde
Anaç bir kadın yorganın altına almış kül kablasını
Peş peşe içiyor beni ve seni
Boğulduk
Kaç sigara attık o yorgun gözlere
Sahi kaç kemik kalmıştır,
Kaç sevgili doğmuştur,
Kaçı dalgalarda boğulmuştur
Ben ne kendimi boğmak istiyorum ne mor çiçeklerimi
Yüz görümlüğü getirdiğinizde söyleyeceğim