Mızrap Kırgınlığı Şiiri - Deniz Ercivan

ne kösnül ne incecik bir tüy
yalnızlık ve keder
sokulur içimin nemli sahanlığına

artık sesim külçe ağırlığı
kayıtsız bir ıslıkla varamaz günün diline
genişletemez kefenini
ölmüş bir gülücük
çamura bulanmış balçık ve bakır
güneş dersen eski bir söylence

bunu avurt boşluklarıma
toprak kaymasından duyumsadım ilk.

döndüm uzak ovalarıma çalınmış kırağı
ellerim papatya kırgınlığı
bir bakışla aklımda bir düşü tutsam dedim
ucundan yakıldığım hüznü
yürümesin dirseklerime

hani kürek kürek kargışlasam tedariksiz gitmeleri
ki bilirim arşınladıkça yüreğin
tozlanmış eteği
ipekten pazene döner söyleyemediklerim

ömrümün teline hiç mavi mızrap sürmeyen tanrı
bestem ve ben iki bulut arası
biraz harap
biraz araf

dururuz yüz yüze...