Hicran-ı Feryad Şiiri - Deniz Ercivan

gün gelir fevri düşeriz ayrılığın eşiğine...
hüzne esir, hicrana özgür
yürekte sevinç / dudakta öpüş / son söz de
dilimizde ölür

mevsim sarısıyla sızladığımız bir sonbahar
yüreğimizin dallarına vahim bir veda acısı sürülür

bakışımızın kıyısından bir defter, o son yapraktan
süzgün... bir güze esmer dökülür
yağar bulutlar seyr-ü seferinde ağaçlara
kuşlara ve kentlere
çatlar gök mavisini zifirilere, sağanak ve gür

hicran acısıyla yırtıldığımız rüzgar
bir deli kasırgaya döner
ayaklarımız hep yol ayrımları, saçlarımıza pür gurbet
katmer katmer gamzeler ki dudağımızın kıyısına
bir türlü unutamamanın deli hüzünleri ile bükülür

özlemek kalır bir tek yaşama dair
bir mezar suskunluğu yalnızlığın gölgesinde
damıtılmamış bir aşk, açmamış bir gül
hayat artık ucu oyasız bir mendil
yalnızca ağlayışlara sürülür

giderken sen yüzümden yüzünün perdesini
unutmadan anıların lambasını da söndür...
ki henüz sıçramadan sevdaya ne çamur,
ne yalan, ne de riya
dür gözlerini dür
ipek bohçalara
aşkı da ceviz sandığa,

hatta naftalinli bir yürekte götür

müzminleşmesin kapı önünde derin yas
yaşamı hazza,
beni yine aşka,
kendini bahara süpür
unutma sunar şifasını zaman
zamanla, sarılır tüm yaralar
sürülür merhem, kim bilir kaç irine…kaç küsur

gün gelir bakarsın düşer aşk...
yüreğin eşiğine fevri

hicrandan özgür...

17.11.2006 Berlin