Mitralyöz Şiiri - Önder Karaçay

Kötülük kendi aşırılığında ölür
Alevin içinde yanan fitil ateşi başlatır

Bir savurganın iç çekişini
Öldüren zamandı,
Hafifledikçe acıtır,
Acıttıkça kanatırdı

Kelimeler sadece anlatmaktan ibaret değildi,
Dokunuyordu kötülüğe

İntikam ve kininde sınırları olmalı,
Saygı duyulacak düşmanın.

Namını övgüyle cilalatan alkışlar
Kılıcından kanla birlikte zehir damlar

Gafil ve ihtiyatsız sürüleri
Canavara kaptıran çoban,
Dönemiyordu yurduna

Tere yağından kıl çekilmiş gibi,
Bir değiş tokuştu intikam

Çerçi zehrine batırılmış,
Kan damlamak nedir bilmeyen,
Kılıçlar daha yeni çekilmişti kınından

Ay ışığının sihirli kudreti altında,
Hangi şifa kurtarırdı ölümden

İnsanın kendi mahvına sebep olacak,
Ne kadar çok gereksiz icadı vardı,
Sanki hepsi bir mitralyözdü

Kapımıza kadar dsyanmış
Geleceğimize dadanmışlardı

Darbelerin şiddetini yontacağız,
Keskin uçlarımız köreldiği yerden
Uhdesi kursağında kalanlar
Kaçacak zehirli yudumlardan

Birbirinin ayağına basa basa geldi acılar,
Biri bitmeden diğerini başlatan

Gölün başına dallarını yaslayan söğüt ağacı gibi,
Kır düşmüş keten gibi beyaz saçlar,
Ağacın yapraklarıyla birlikte
Akıntının aynasında ışır,
Metanet galip gelirse
Devrim atamın fikriyle yeniden başlar.

Kıskanç bir dal daha kırılmış,
Ne hazin o da ağlayan suya düşmüş,
Çiçekten bir andaç daha solmuş

Boğuldu içtikleri suyla ağırlaşan giysiler,
Eski şarkıların ezgisinden koparıp,
Çamurlu bir ölüme yatmış

Söz geçiremiyor insan doğa gibi kendine,
Doğasında olmayan
İnadına direniyor tepkime

Yaşlar kuruduğunda dokunduğu yer yanacak,
Fitili hiç ateşlenmemiş sözler vardı içimde,
Keder hepsini boğarak söndürdü.

Önder Karaçay