Miss Marla Şiiri - William Schafer

yağmur yağdığında görünürdü miss marla,
adını bir filmden çaldığım,
kuru yapraklar arasında ıslak bir vals
ve rüzgarın ölümcül uğultusuna sığınan
kanlı bir tomurcuk gibi masum;
çünkü kül hiç bir şey taşımaz üzerinde
tenin en küçük zamanın peleriniyle sarıldığında bile
ayrık durur o diğer insanlardan...

yatağı dağınıktır gün doğduğunda
ve bilirim, miss marla, hiç evlenmemiştir
sağanak gibi yerleştiğinde koltuğuna
aşk perisi bir tek o uyanık kalır
biraz yaban, çok da serseri babası
dilenmiş azizlerden adını
çünkü kuşlar göç ettiğinde dünyaya gelmiş o,
ve anne dediği kadın gözleri kapadığından beri de
bir tek şarkı söylemek için dışarı çıkar

küçük kız, bu hikaye senin değil,
ne de senin marla kadar iyi bir sesin var,
gözlerin o kadar davetkar bakmıyor,
dudakların kan kırmızısıyla o denli uyuşmuyor
evet belki de, sen her şarkı söylediğinde ölmüyorsun yeniden
ya da yağmur yağdığında görünen o karaltı
hiç sana ait olmadı,
göz yaşların sardunyalara hayat vermedi,
bir ananın yavrusunu ilk emzirdiği savaş gibi
sevdiğin ilk erkek sana nefretle bakarken
başka kızlara gülmüyordu belki de,
odan sıcaktı ve siyah-beyaz da olsa
bir televizyonun vardı,
sokaktan bir sarhoş geçse pencereni açıp
küfür de edebiliyordun hatta...

yağmur yağdığında görünürdü miss marla,
bir tek bana mı görünürdü
yoksa o hiç kimse miydi bilmiyorum, ama,
beyaz atlı kayıp prens onu götürdüğünde
yalnız kalan sadece bendim...