Mişli geçmiş kokuyor Şiiri - İlyas Kaplan

lodoslar vuruyor sahillerime
renkler düşüyor bir bir
sarı yapraklar dökülüyor baharlarımdan

karanfil sevdaları ile dolu yüreğim
kar üzerine gül desenli rüyalar çiziyorum
püfür püfür hayaller esiyor
hasret düşleri sinemde alevlenerek
kiraz bahçesine dökülüyor zaman

parlayan mumun son karanlığında
kayboluyor gemilerim
içimdeki rıhtımın uzaklarında

geçmişten sesler zihnimde şahlanıyor
nice hatıralar kelimelerle izahlanıyor
şehrin siluetini süsleyen gölgem
kiraz ağaçlarıyla dolu
öyle müşfik öyle sıcak
mışlı geçmiş çiçek kokuyor her biri

kaybolan fotoğraflara soruyorum kendimi
kentin sokaklarına gizlenmiş anılara
kıyısında kalmış metruk bir taşra istasyonu
şerha şerha ayak izleri var orada benden
bir şeyleri unutmak için
unutulanları yeniden yaşamak için

vakitlere kenetlenmiş
aşkın en güzeli fısıldanıyor kulaklarıma...
dokunuyor usulca geçmişe kilitlenmiş ruhuma
huzur buluyorum
otobüste trende vapurda

şehrin astarını en ince yerinden yırtmışlar
sökülen zemini kırık iğnelerle dikiyorum teker teker
böğrü yırtılan güneşin ışıklarını yerli yerine
ete kemiğe bürünmüş halini
hislerimi duygularımı umutlarımı

redfer