Mış Gibi Şiiri - Emine Baran

Yaşam ünitesi çekilmiş
Yoğun bakım hastası gibiyim
Ne ölüyüm, ne diri
Nefes almak mı yaşamak
Sondajlanıyor ruhum
Bodrum katın kömürlüğünde
Dolanan düşlerim
Arar umutsuzca
Çocukluğumun eskimiş izini
Kağıt hafifliğiydi yaşam
Uçardı havada süzülerek
Taze kokuyor mavi badana
Birikmiş kalemliğimde
Parmak uzunluğunda
Kırmızı kalemlerim
İkindi güneşi girerdi odama
Duvar saatimin sakinliği
Kumral örgüsü saçlarım
Kırık bir ayna parçasıydı yaşam
Gölgeleri oynatan
Duyulurdu sokaktan
Çerçinin, naylon bebekleri
Habibe'nin babası
Hasün
Koşardı at arabasını
Girdi mi sokağımıza
Saldırırdık tüm hücumla
On adım da olsa
Tutunmak için kasasına
Yağardı kar, lapa lapa
Üşütmezdi zaman
Üşümezdi çoraptan ellerimiz
Elma kırmızısı yanaklar
Lastikten çizmelerle
Koşardık yalın ayak
Kısa metrajlı sokakların
Uzun soluklu çocuklarıydık
Kömür külü atılmamış
Neşenin buz patinajı.