şüphe ettim,
inkâr ettin.
yine de sustum.
çünkü sesin çok çıkınca
haklı sanıyordun kendini.
ben de yutuyordum.
ben senden geçerken
kendime çarptım.
toplamaya çalıştım her bir parçamı
ama en çok ben battım ellerime.
“en büyük aşklar nefretle başlar” dedin ya
Kimi yolları yürümek, yalnızlığın en ağır halidir,
İzlerin silinmez ama adımların unutulur.
Bir zamanlar nefes olan sesler,
Şimdi sadece kulaklarımda yankı,
Gözlerimin önünde bulanık bir gölge.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!