Minnet Eylemem Şiiri - Güven Tekin

Beni kaybetmekten, korkan oldumu acaba?
Bense hep, kaybetme korkusuysa yaşadım.
Sanırım olmadı, olmayacakta,
Olmasını, o kadar çok isterdim ki,ama biliyorum imkansız.

Sevmek istedim, her seferinde boğazıma dizildi.
Keşke, kendimi tutamayıp, haykırabilseydim.
Dağlar sesimle inleseydi, sevdamla yeşerseydi.
Uçan kuşlar bile, daha anlamlı öterdi.

Denizler,gökler,daha mavi olurdu.
Seninle yer, gök, aşk kokardı,sen kokardın.
Sevmek benim neyime.
Ama gönül bu işte, karşı koyamıyorum.

Kanlı felek, bağrımdan vurmasaydı.
Bende sever, sevilirdim.
Göz yaşlarım,ılık ılık akar yüreğimden.
Öleydimde, bugünleri görmeyeydim.

Kadere, boyun eğmek zorunda kaldım sevgilim.
Felek öyle vurdu ki!.
On aylık bebeğime, kızıma, hasret bıraktı beni.
Hasta düştüm, yaralandı bedenim çaresizce.

Yinede, yarına umutla, sımsıkı tutunuyorum.
Bunca derdin içinde, evlatlarımın özlemiyle yanarken bile,
Yine, seni sevmekten, alamıyorum kendimi.
Tutunmak istiyorum seninle hayata, el ele omuz omuza.

Ne yazlar, ne kışlar, ne mevsimler,
Nede güzel günler,içimdeki sızımı dindiremez.
İkimiz bir yürek olup, göğüs gerelim bu zorluklara.
El ele verip, beraber aşalım bu hüzün denizini.

Geldik yolun sonuna,senin yaşamaya hakkın yok deselerde,
Umutla, aşkla, sevgiyle tutunurum, yarınlara seninle.
Gecelere, günlere sığmaz, gönül sızım.
Ben yinede, umutla şafağı beklerim.

Minnet eylemem, Allah'ın bir tek kuluna.
Çocuklarım için,aşkım için,
Hayatla savaşmaya, devam ederim.
Minnet eylemem, Allah'tan başka hiç kimseye,eyvallahım yoktur..