Minik Kuş Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

kuşlar da yanımızda,
minik yürekle gezintideyiz...
kuşlara yem atmak için sokaklardayız...
minik yüreğin sorularına cevaplar dökülüyor dudaklarımdan....
tekerlekli sandalyedeki amcadan aldık yemlerimizi..
sorular başladı hemen;
-babacım,neden bu amca kocaman tekerlekleri olan
sandalyede oturuyor?
diğerleri gibi neden ayakta değil?
-buraya yemleri getiriken çok yorulmuş evladım,dinleniyor....
elindeki yemleri kuşlarla buluşturmak için,
yanlarına giden minik yürek,
diğer çocuklara şaşkınlıkla bakıyor....
diğer çocuklar kuşları kovalamakla meşguller,
gözlerindeki gülümsemelerle...
minik yürek tekrar soruyor;
-babacım,neden kuşları kovalıyorlar?
böyle yapınca hepsi kaçıyor ve yemlerimi yemiyorlar....
ben onları kovalamak istemiyorum,
ben onları beslemek ve sevmek istiyorum.....
kocaman adam da olsak,
öğrenecek çok şeyimiz var daha....
-evet,haklısın yavrum,sen sadece yemlerini bırak,
onlar gelip yerler...
dönüş yolundayız,
arabada,
minik yürek kucağım da....
bir soru daha;
babacım sen hiç kuşlara yem attın mı?
-evet babacım attım tabi ki,
atmakla kalmadım,
onları sevdim,okşadım ve üzerlerine de titredim....
hiç bir şekilde demir çubuklar ardında bırakmadım,
ne isterlerse vermeye çalıştım....
hiç kovalamadım kaçmasınlar diye,
korkutmak da istemedim yüksek ses çıkararak,
kalbimde her zaman bir yerleri oldu
ne zaman yem bitti,
hepsi yanımdan gitti...
kucağımdaki minik kuşa sarıldım,
bu bana yetti...