Minik Kuş. Şiiri - İrfan Gökdemir

Kar taneleri yaparken uçuş,
Ağaçlar arasında minicik bir kuş.

Her taraf bembeyaz yığın-yığın kar,
Üşütmek pahasına yiyecek arar.

Bir tohum-tomurcuk, yahut bir böcek,
Kar kaplı her taraf nereden görecek?

Zayıftır, narindir, sanki kelebek,
Ne bir insan yardım eder ne de bir melek.

Yüreğinde umut bedeninde ter,
Yalvaran bir sesle öter de-öter.

Bahara ererse kuracak yuva,
Doyurup karnını alayım dua.

Çağırdım, minik kuş bırak figanı,
Bir avuç buğdaya daldır gaganı.

Gel benim evimde kal dedim gece,
Dualar okudu bilmem ki nece.

Üşümüş soğukta yanmaz sobası,
Yok mu dur ben gibi ana babası.

Belli ki çoktandır görmemiş sıcak,
Ufacık yüreği sustu susacak.

Sırtında parka yok, başta külahı,
Bizlerden sorulur dedim günahı.

Kuruttum ıslanmış narin tüyleri,
Ölmesin şen etsin bizim köyleri.

Dedim ki sabır eyle her şey geçecek,
Baharda ağaçlar açacak çiçek.

Sonrada ardından türlü meyveler,
Kirazlar, dutlar, bak neler neler.

Uyudu, ardından rüyaya daldı,
O kışın evimde misafir kaldı.

Kısa kış günleri geçti ard arda,
Elimle uçurdum onu baharda.

Sevinçle oturur karşımda dalda,
Mutluluk sanmayın parada malda.

Cik cik der konuşur veririm mana,
O da sevgisini gösterir bana.

Ara sıra okşarım, alıp elime,
İrfani'yim, yazarım bir kaç kelime.

İyilik hayatın en mutlu yanı,
Korumak Allah'ın verdiği canı.

İrfan GÖKDEMİR.
İrfanibirfani