Minik Bir Öykü Şiiri - Kübra Çalışkan

Özlüyorum onu,
Bazen işte...
Çok yakınımda,ama çok uzağımda olan
ABLAMI!
Dolan,doldurulan ve eskisi gibi olmayan kişiyi,onu...
Biz küçükmüşüz daha.
Ben yeni doğmuş bir bebek,
Ablam beş yaşında çocuk.
Evimiz inşaatmış o zamanlar,
Annem evimizin yanında çapada...
Güneş çarpmasın diye ablamla bana,
Çubuklar dikmiş yere,
Baş örtüsü geçirmiş üstüne.
Ablam,ben güneşte kalmayayım diye
Güneşte yatmış...
O zamanı düşünüyorum şimdi.
Ne geçti ki o günle bugün arasında?
Ne değişti?
İkinci annem,annelikten istifa mı etti...
Özlüyorum onu!
Bazen işte...
Çok yakınımda,ama çok uzağımda olan
ABLAMI!
Hep böyleydi de ben mi farketmedim?
Yoksa neydi onu bu denli değiştiren?
Bir şey mi yapmıştım yoksa bilmeden...
En çok ihtiyaç duyduğum bile,
Sığınmayı başaramadığım hırçın deniz
Anlatmak istediklerimi,
Paylaşmam gerekenleri
Başkalarıyla paylaştım hep
Dinlemeyi reddeden kişi, o:
ABLAM...
Özlüyorum ne yapayım,
Bazen işte...
Çok yakınımda ama, çok uzağımda olan
ABLAMI...