Körpe sabahlar Şiiri - Dağlar Özügüç

Hayatımızın cümle kapısından
Sessizce giren şu körpe sabahlar
Yüreklerdeki gam demini almadan
Yaprakların göz yaşları dinmeden
Bir bakarsın çabucak günü döndürmüş
Kasvetini beyaz çarşaflara sermiş
Elinde hatıraları yüklediği bohçasıyla
Amansız bakir akşamları beklerdi
Ömrümüzden çok şeyleri alıp giden
Dakikaları bile planlı o meşum zaman
Gitme vaktinin geldiğini belli ederdi

Daha çok yakın zamanda çocuktuk
Masum mutlu ve renkli
Bahçede yetişen manolyalar gibi çiçekli.
Yıllar çok çabuk geçti farkedemedik
Keyifli çocukluğumuz çabucak bitti
Gelecekle ilgili umutlarımız vardı
Güvendiğimiz gençlik ise habersiz gitti
Hayallerimiz nedense yarıda kaldı
Okul yolunda kafalar hep karışıktı
Birazda anlaşılmamaktan yana dertli
Gün yüzümüze çarpmaktan ürker
Kirpiklerimize soğuktan çiğ düşer
Millet bahçesinden o bilindik
Sevda türküleri yankılanırdı

Yanık türküler sevdalı yüreklere dokunur
O örgülü saçlı kızların yavuklularına
Gizlice el salladığı perdeleri püsküllü
Pencereleri de bazen sardunyalar
Bazan da çiğdemlerle süslü
Kabaran hasretleri ise hep sorunluydu
Çok yoğun özlemler içinde yaşadığımız
O günler sanki başka bir semâda
Tomurcuk güllerin bulutlar üstünde açtığı,
Yaşayan dertli gönüllerin umudu olurdu
Hayallerin ise daha henüz kısırlaşmadığı
Çok güzel ve bir o kadar da anlamlı günlerdi

Ayran gönüllülerin hakim olduğu
Bir dönemde biz halen ne yardan
Vazgeçtik nede kara sevdadan
Gidiyoruz sevdamızın arkasından
Ömrümüzün yettiği yere kadar
Bes belli ruh bedenden ayrılmadıkça
Bu sevda da bizden gitmeyecek
Dantelli perdenin gerisinde
Umutla bekleyen sevgilinin
Çiğe bulaşmış kirpiklerinden
Gözyaşı düştü düşecek
Bilmem ki artık bu zalim
Hasretlik ne zaman bitecek?