Bir matmazel piyano çalıyor arkada
Her notası ilham veriyor bana
Çıkarıp defteri bir aşk şiiri yazıyorum
Aklıma sen geliyorsun
İstanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı
Bu yolun başında kendimi tanıdım.
Nerde yanar canım, nerde öter borum.
Nerde çıkar sesim, nerde cesurum.
İşin aslı şu: Ben bir korkağım.
Ölüm bir döşek uykusundan farksız mı?
Seni seviyorum senden habersiz
Seni bekliyorum eskimiş peronlarda
Seni görüyorum güneşsiz, kamersiz
Seni özlüyorum ekşimiş duygularla
Senle duyuyorum çiçeklerin sesini
Benim Balkanlarım başkadır
Soğuk hava değil ölüm dalgası gelir
Her yanımı dağıtır, gider
Beni bende hapsediverir
Ömrümün yazında da vurabilir
Bir insan var orda yaralı
Sevdiceği çekip gitmiş
Kendini de kaybetmiş
Keşke hikaye olsaydı
Bir insan var orda yaralı
Sayfalar dört bir yana dağınık
üzerlerinde şiirler dünden kalan
ve yarına varamayacak
Gerçekten ben miyim şairi
bu cüretkar temsillerin
ben miyim bu korkunç
Bir kış gecesi pencereyi açık unutmuşum sanki
Öyle hissettirdi yokluğun sen git aşkın kalsın baki
Kuyumuzu kazdık dalımızı kestik havamız haki
Bu kadar hissettirebilir sensizlik, sessizlik hakim
30 Ocak 2024
Gökte büyükçe bir gezegen ol
Ben de senin uydun olayım
Ben yorulmayı sevmem
Ama senin peşinden yorulayım
Çizgi çizgi yüzüm ama alnımda sen yoksun
Bırak da haklı olarak kahrolayım
Doğunun silahlarına davranan iki kovboyu
Hararetle tartıştı yolboyu
Önyargılı konuştu yolboyu
Özleriyle tanıştı yolboyu
En sonunda alıştı doğunun iki kovboyu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!