Mihriban Şiiri - Sevdagül Yıldız

MİHRİBAN
İlk çocuktu oydu evin neşesi
Şiir, Türkü, elde sazdı Mihriban
Büyüdükçe sevindirdi herkesi
Ceylan gibi, nazlı kızdı mihriban

Sekizinde göçüp gitti babası
Kendi yetim, dul kalmıştı anası
Çabuk soldu ellerinin kınası
Kederlendi dudak büzdü Mihriban

İlim için yolladılar hocaya
Işık oldu pencereye bacaya
Al duvakla gelin gitti kocaya
Hayat zordu, o gün sezdi Mihriban

Çocukları sıralandı peşine
Çok çabuktu ayağına işine
Babacığı hep girerdi düşüne
Ağıt yaktı mani düzdü mihriban

Tek oğluydu, şehit oldu kuzusu
Yandı bağrı arşa çıktı sızısı
Çaresi yok böyle imiş yazısı
Hayli zaman yaslı gezdi Mihriban

Kızlarına adamıştı canını
Azalmıştı biraz yürek yangını
Yuvasında geçirdiği her anı
Sevgisine katıp süzdü Mihriban

Kızlar gitti, karı koca tek kaldı
Günler geçti torun torba çoğaldı
Mutlu oldu yaraları sağaldı
Bunu sana bacın yazdı Mihriban

Sevdagül Aykar Yıldız