Midasın Kulakları Şiiri - Hüseyin Yük

Ağır koloniler demirden soyulmuş diller
Paslı çivilerle güvertesine çakılmış özgürlükler
Kürek mahkumluğundan azad olmuş demokrasinin
Kıymetini bil..

Yalnızlık dediğin gece üç beş nöbetimi
Karavanın dibi tutmaz hiç
Senin saray yuvanda pişen sütlü aşıın dibi tutar
Yanından bir köylü geçer bin bilge şehirliğiyle

Gözün asos a kaysa aristo düşer kirpiklerinden
Aldatılan ilk ben aldatsaydım derse
Sınıfsal üstünlüğü boşa düşer
Karatahtanda keriz yazar

Sen jeeple..
Durmadan şekil ver ruhundaki cam vazolarına
Yalnızlığını fırında pişir
Gördüğün gömüldüğündür sosyal çöplüğe

Midasın kulakları apollon un cezasına rest çekmeseydi
Senin yarım kalmışlığın kendini geç keşfetmendi
Bugünerde denizler bulanık Haziranı bekle
Saçlarını unuttum mektubuna saçından bir tel ekle
İki yalnız tren gibi yolcu bekle