Mı Acabaa...? Şiiri - Nesrin Pekinsel

Ayrılma sancıları içindeyken; uzak yakın fark etmez, tanıdık tanımadık her kafadan çıkan bir yığın uğultulu, parazitli sesler gelir kulağına. Pek bi çalkantılar yaşarsın beyninde, kararsızlıklar ve gelgitler…

Nihayetinde, eskiyen ilişkin biter ve beklenen son gelir... Ayrılık!

Ayrılığın ardından, içine gömüldüğün yalnızlığınla, kendi sessizliğinle ve ıssızlığınla baş başa kalırsın. Etrafındakiler de seni azıcık rahat bırakır gibi olurlar, ama tekrar didiklemek üzere.

Bir süre sonra-ki herkese göre değişir bu süre, o sessizlik tekrar çok sesliliğe bırakır yerini. Yine herkes bir şeyler söyler, senin adına da konuşurlar, araya örneklemeler de katarak vaktiyle yaşamış oldukları aşklarını, ayrılıklarını anlatırlar da, anlatırlar… Akıllarınca, senin hayattan kopmamanı sağlamaya çalışırlar.

Sen de bu arada, kendi kendinle konuşuyorsundur üstüne üstlük. Eh doğal olarak kafa kaçmaları yaşarsın bu süreçte, o karmaşada... Karman çorman olursun.

Zaman geçer; aşk ve ayrılık acıların gibi, tüm sesler de yavaş yavaş azalır. Gün gelir; dış dünyaya tıkamaya çalıştığın kulaklarına dolan seslerin içinden, sadece birisini duyarsın. Sadece bir tek kişinin fısıldadığını işitir yüreğin, "Seni seviyorum" der. "O"...

Yaşasıınn... Isınırsın yeniden, coşarsın ve işte BU dersin, yenisi en iyisi. (Mi? Acaba?)
Artık tamam; nihayet gönlüme, beynime, ruhuma uygun birisi BU. (Mu? Acaba)

Akıllı (Mı? Bu zamana kadar ki kararlarına ve başarılarına bakacağım. Ama zeki olmadığı belli)
Olgun (Mu acaba? Çocuk gibiydi ya bazı davranışları. Erkekler işte, hep çocuktur da sadece birlikte yaşamalıyız çocukluğumuzu, toplum içinde değil)
Kibar (Aşırı bence. Fazla kibarlığın altında kesinlikle hasta bir ruh yatar. Tecrübemle sabittir)
Kararlı (Yok canım, alt tarafı bir tek kazak için, mağazada üç saat zaman harcadı, zor seçti)
İyi yetişmiş (Mi acaba? Göreceğiz bakalım, daha çok yeniyiz)
Sinirli değil (Yaa taksi şoförüne kızdı da, nasıl öfkelendi birden bire, öfke kontrolü yok gibi)
Ailesi bize denk (Mi? Anneme sorayım bakalım, beğendi mi ailesini? Annem bilir)
Maddi imkanları önemli (En azından eşit olmalı benimkiyle. Biraz da cimri gibi sanki, hiç hoşlanmam cimrilikten)
Seni seviyorum dedi (Ses tonu sıradan ve azıcık soğuk mu ne?)
Bu gün öpüştük (Eh işte, fena sayılmaz)

Okuduğu gazetenin arkasına saklanıp, güya bana çaktırmadan burnunu karıştırıyordu kii... Yakaladııımm!
Hoş erkeklerin bazıları yapar böyle, onlara özgü bir davranış bozukluğudur bu. Yahu gitsin banyoya, soksun parmağını burnuna karıştırsın, dimi ama…

Öööff biraz da tembel galiba, düzensiz ve dağınıktı evi. O dağıtacak ben toplayacağım. Yorucu be!

Galiba ayakları da hafiften kokuyooo... Bütün gün ayakkabısının içinde cenderede adamın ayakları, olacak o kadar. Onun çaresi var, bebeklerin pişik kreminden sürünce biter ayak kokusu. Teri kokmuyor neyse ki.

Çok önemli bir şey daha var: Uzun yıllardır her gece içiyormuş, içkisinin dozu ve tabii ki gecenin sonu da önemli. İçip içip sızar yahu bu… Yok yaa kesinlikle bana göre bir erkek değil.

“Ben hiç yalan söylemem” dedi, inanmadım tabii ki. Çünkü hiç yalan söylemem diyenler, en profesyonel yalancılardır. Hem bana yalan söylemek için, benden akıllı olması gerekir. Eh öyle olmadığına göre, şak diye enselerim ben onu :) Al işte bir ayrılık sebebi…

“Sen; bu gidişle üzümün çöpü, armudun sapı derken, evde kalacaksın yahu, kadın kurusu olarak.” (İç sesim)

Sorular, bir türlü yerine oturtamadığın cevaplar, ince eleyip sık dokumalar, kurgulamalar, sorgulamalar, acabalar bitmiyor. Tüm heyecanlarının, mutluluğunun içinde yine de irdelemekten vazgeçemiyor insan… İçin için kurcalayıp duruyorsun, insanı ve hayatı.

Yap-bozun parçalarından bir kaçı, hep eksik kalıyor. Eksik!

Hayatı da, insanı da olduğu gibi kabul etmenin ne kadar zor olduğunu, yaşarken öğreniyorsun be canım...
Ya anlaşamayıp kendi kendine yaşamaya devam ediyorsun, ya da gelenle idare edip, yaşayıp gidiyorsun.

Ve diyorsun ki en sonunda: Hiç kimse dengi dengine değil bu dünyada...!

3 Şubat 2013
Nesrin Pekinsel