Mi... Şiiri - Kağan İşçen

yağmur otları ıslattı
ayağım kanıyor yerin soğuğuna
buz gibi bir sinema karanlığında
iki film birden izliyorum sanki
eskisi gibi...
eskisi gibi bir ağaç hışırtısına tavım
ilkyaz ilk hangi yolun kıyısında çiçeklenecek
diye düşünürken tam
acı çekiyorum kendi içimde kaybolarak
eskisi gibi...

eskisi gibi kar soluğuyla
görüntülerin üzerini hohluyorum uykumda
dünya penceremin ötesinde yokluğun
kapının tıkırtısına kalkıyorum da
rüzgarın ilk ışıkları ayartışıyla
fısıltısında ağır aksak gölgelerin
arıyorum çocuk sesini...
eskisi gibi...
eskisi gibi aklımdan bugün ilk nasıl geçecek
diye düşünürken tam
kaygılanıyorum uzak çizgilerde kaybolarak
ağlıyor muyum...
eskisi gibi...

beyaz bulutlara kuşlar mı üşüşmüş
kalbim zamana teslim olmadan
bir türküyü senin sesinden
dinlemek arzusuyla yoğun
bir özlemin ortasında eskisi gibi
susup suyun akışını dinliyorum
tozun kalkış anını
ayın yükseliş sancısını
yarı açık bırakılışını
umut bağladığım bir perdenin
ve şavkını ateşin beynimde...
dinliyorum eskisi gibi...

eskisi gibi sokaklara ayrı adlar bularak
güncemde sakladığım fotoğrafını
alıyorum şarkılarımın ortasına...
buğulu sessizliğimi
zorla öptürüyorum gidişine
ama yalnız gidişine....
ayak sesleri gün kırıntısına razı
baloncu amcalar terk etmiş parkları
bomboş bir kent arıyorum yalnızlığıma
utanıyorum...
terliyim...
karnım aç...
ve en sevdiğim rüyam oluyor
son gördüğüm rüya
birlikte zamansız bir ormana kaçtığımız...
eskisi gibi ölünmez çünkü...