Mezarda Emeklilik Şiiri - Nurten Köroğlu

Yirmi yıldır,ha gayret diye diye çalışırım
Elimde sefer tası,döke döke taşırım
Ben bu vurgunla en fazla bir iki yıl yaşarım
Mezardaymış emeklilik,vay benim dertli başım

Avrupa,da bu böyleymiş diyorlar
Ama onlar tıka basa yiyorlar
Temiz urba,iskarpin giyiyorlar
Bizim ayağımızda yırtık pabuç,bunu görmüyorlar

Yağmur yağar,damım akar başıma
Şemsiyeyle otururum,televizyon başına
Kulaklarımı tıkarım,çocukların harçlık savaşına
Yetişin dostlar incir ağacı diktiler ocağıma

Hastane kuyruğunda bayıldım
Gözüm açtım kaldırımda ayıldım
Yinede iki yüzüncü sırada sayıldım
Ah dostlar ah,ben sahiden de yandım!

Kırk yaşımda döndüm elli yaşıma
Elli yaşımda dönerim,altmış yaşına
Sağ kalırsam,üç kuruşu sayarlar avucuma
Demek bu da gelecekmiş başıma

Susma,sustukça sıra sana da gelecek
Konuşsan da sanki seni kim dinleyecek
Birkaç koca göbekli yine bu yasayı koyacak
Koşun dostlar koşun,mezar taşı kalmayacak

Hiçbir şeyim yok,çocuklarıma bırakacağım
Korkarım onlardan da beddua alacağım
Mezarımda da mı rahat uyuyamayacağım
Yalnız bir tek vasiyetim var
Mezar taşıma
Haram olsun diye yazdıracağım