Mezar Taşıma Şiiri - Güven Tekin

Geldim kurşunlara, anlayanım olmadı.
Verdim son nefesimi, sevenim olmadı.
Şiir gibi olsun isterdim.
Bir kıtasını o, bir kıtasını ben yazalım isterdim aşkımızın.

Ama ne uğradı, ne ben ona uğradım.
Sevda ateşinde tek başıma yandım.
Sonunda anladım ki, aşkta da sevdada da yalan.
En güzel sevgi, sessizlik ve yalnızlık.

Zarar vermiyor, ağlatmıyor.
Hicranlarda yaralar açmıyor.
Kalbim taşa dönsün, sevmesin.
Yüreğim kanasın, görmesin kimseyi.

Sevda ateşi, seni de beni de yaksın.
Bilmesin kimse adını.
Gecenin sessizliği benim adım.
Gökyüzünün mavisiyim ben.

Geceler hayatım oldu, simsiyah sevdanla.
Yollarda koştum aşkınla,
Gelmedin peşimden, aşk çıkmazım.
İki yasak aşkın, son nefesiyiz.

Güllere kokunu sürdüm.
Papatyalar hep "sevmiyor" çıktı.
Yüreğime söz verdim, taşa döndü.
Sevmek, aşk bize göre değilmiş.

Hepsi bir pembe hayalden ibaret.
Şimdi sevsen ne olur, sevmesen ne olur?
Ben can verdikten sonra,
Soğuk mezar taşımı sev, olur mu?

Üzül, ağla, toprağımı ıslat gözyaşınla.
Bilirsin, ben yağmurda seni düşünmeyi severdim.
Şimdi soğuk mezar taşıma sarıl, ağla.
Islat toprağımı yağmur gibi gözyaşlarınla.

Kemiklerim sızlasın, sen ağladıkça.
Hissederim sevgini ben ölünce de.
Yaşarken kavuşamadık, bırak ruhlarımız karışsın.
Gözlerine bakamadım doyasıya, yasak elmam.

Mezar taşıma bak bir, gözlerini göreyim.
"Şimdi ben de seviyorum," deme sakın.
Çıkamam burdan, üzülürsün.
Kıyamam ben yine de sana.