Mezar Şarkısı Şiiri - Rezzan Aden

Köşede beni bekliyordu.
Gözgöze geldik.
Benden merhamet diliyordu belki:
O’na acımadım...

Yaklaştım yanına.
Cebimden çıkardığım neştere sabitledi bakışlarını.
Yavaş hareketlerle kavradım incecik boynunu.
Son bir şeyler söylemek istedi:
Durmadım...

Bir neşterin, diri, güzel,
bembeyaz bir dokuya sürtünüşüydü bu.
Ve yalnızca ben değildim bu sesi işiten.
Ağlamıyordum, hayır!
Gülmüyordum da.
Sadece seyrediyordum
henüz canlılığını yitirmemiş bakışlarını.
O da benimkileri yine...

Durdurmak için hiçbir şey yapmadı.
Hâlâ bir çift sevgi uzantısıydı
kollarımı saran.
Yalnızca bir tek şeyi anımsıyordum
yaşlanırken:
O elbiseyi birlikte aldık,
haftalar önce.
Ama artık beyaz değildi rengi;
O’na hiç olmadığı kadar yakışan.
Tükeniyordu.
Her zamanki gibi güçlüydü;
görüyordum yine de.
Islanan göğüslerini farkettim.
Dudaklarını uzatmak istedi benimkilere.
Mırıldandım:
‘henüz değil! ’

Bir bilgi akışısın sen.
Seni kavrıyorum.
Yarattığımı keşfediyorum.
Ve hoşlanıyorum buna rağmen,
çocukların aksine,
yarattığımı yoketmekten!

Sonunda...
Sevişirken olduğu gibi,
bırakıyor kendini,
her şeyiyle,
kadın...

Bir çift uykulu gözün beni seyrettiğini görüyorum.
Gülümsüyor en masumane tavrıyla;
yalnız,
kendi başına...

Kapanıyor gözleri.
Seyrimi bitirmem gerektiğini anlıyorum.
Hâlâ kollarımda, o güzel enerji,
o sımsıcak kan.
‘O’nu bırakıp gitmek zor olacak mı? ’
Düşünmüyorum böyle şeyleri;
O da düşünmüyor...

Her zamankinden daha sıkı sarmıyorum seni.
Usulca yaklaştırıyorum yüzünü.
‘Hayır!
Sevdiğim için ya da sevmediğim için değil;
yokettiğim için seviyorum seni! ’
Donuyor dudaklarım,
konuşamıyorum.
Yalnızca öpüşmek istiyorum artık.
Sen de öyle,
biliyorum.
Dokunuyorum bunca güzel sözün söylendiği dudaklara;
kendi dudaklarımla gene...
Fısıldıyorsun henüz:

- Aden, bak, ölüyorum!
- Ben de!

Biliyorum.
Artık daha bir donuksun.
Bu gece için bir şarkı seçtim, bak!
Bu bir mezar şarkısı...
Aden