Mey-hane, Yem-hane Şiiri - Baki Sulopaşa

Meyhane mi, yoksa yemhane mi?
Tek başına veya değil...
Kapısından her girenin,
Kendince nedeni olabilirken;
Kadehlerdeki tesellicik,
Uçuşan anlara sıkışır dıştan.

Alıp karşına konuşmak yerine,
İçine kapanıp, derdinle şişerken,
Meyhane' de ya da yemhane' de;
Kırık kalpler, kırık onurlar,
Sarmaş dolaş olurlar.

Ezik ve yitik ezgilerden,
Yığın yığın yığılır sıkıntılar.
Işıklar loşlaşır bir köşede;
Kan çanağı gözlerin yuvalarında.

Masalara dökülürken tel tel,
Küskün yaşamın yemleri, yemhane'de,
Bir şarkı çalar meyhaneci,
Oldukça içli ve dokunaklı;
Hava ağır ağır çöker.

Kalkmak zamanı elbet gelir,
Çözülen sıfır, yine sıfır.
Ertesi akşam yine daha büyümüş;
Bir acı içinde yemhane'de,
Süzülür kadehlerden, yutulmayan sözler.
Haykırır damla damla tükenişi,
Belki de duyan yok derininde;
Meyhaneci acır haline her seferinde.