Mey Hane Şiiri - Elif Gülnur Parmaksız

Meyhaneden kovdular beni bir akşamüstü.
Kepenkler inmeden,
Masalar boşalmadan,
Tezgahlar silinip,
Yerler paspaslanmadan...
Kadehler dolup,
Fikirler bulutlanmadan önce
Beni meyhaneden kovdular,
Eşşoğlueşşekler!

Onlar gibi olmadığım için,
Kendilerine ’ak’ diyen pezevenkler,
Meyhaneden kovdular beni,
Bir akşamüstü...

Onlar gibi ağzımı şapurdatarak yiyemediğimden mezelerimi besbelli!

İçkiyi on cm. yukardan çekseydim eğer bir vantuz gibi
Ya da bir koyun gibi menzillerine girseydim,
Beni de alacaklardı o küstah,beş kuruş etmeyen alemlerine.
Oysa ben kendi köşemde,
Işıldayan alnımla,
Bir bilgin gibi içmeyi yeğlemişken,
Sindiremediler gafiller ışığımı.
Kararan kalpleri tek bir sesle atarak
Beni meyhaneden kovdular iblisler!

Utanırdı Lucifer görseydi kendilerini.

Sormazlar mı şimdi;
Be hey gafiller;
Ne işiniz var meyhanede diye,
Sormazlar mı...
Anlayacaklarını bilseler...

Ak geçinip her an daha da kararan kalpleriyle
Neden sürü halinde kötülük peşindeler!