Mevsimsiz Şiiri - Seyrani Göl

Ne yazın sıcağı kaldı,
ne de kışın karı düşer içime.
Arada bir mevsimim ben
adı yok, sesi yok,
senin gidişinle başladı bu suskunluk.

Sıcakta yanmadım,
soğukta da donmadım…
Ama sessizliğinle
mevsimlere bile küstüm.

Esen her rüzgârda
sesini duyuyorum sandım.
Bu yüzden sustum,
hatta içimdeki sesi de susturdum

İçimde yazlar kırıldı;
gülüşlerinle açan çiçekler
tek tek döküldü avuçlarıma.
Sonra kış geldi
ama yokluğunun beyazı,
hiçbir kar’a benzemedi.

Sessizliktir artık mevsimler:
Ne denize koşar ayaklarım,
ne soba başı hayallere.
Her şey aynı renkte
senin yokluğun gibi solgun içimde.
S.GÖL