Saçlarımızda kış,
Yüzümüzde sonbahar,
Yüreğimizde bahar vardı.
Hiç göremedik yazı...
Ne çok şey anlatırdı,
Batan güneş,
Doğan ay,
Ve biz,
Ne kadar az dinlerdik!
Soruların aşamadığı duvarlar,
Cevapların geçemediği uçurumlar
Belirirdi aramızda...
Tıkardık kulaklarımızı,
Duymak istemediklerimize...
Önceki hayatlarımızdan
Yadigardı korkular...
Tam sarılmak üzereyken,
Ürkerdik.
Vazgeçemezdik yine de,
Direnirken el ele,
Her şey düzelecek derdik.
Her fırsatta,
Ateş olmak isterdi küller,
Hayatımız pahasına,
Hayatta kalmak için,
Ayak direrlerdi ölüme...
Karanlık uyandırırdı
Türlü kötülükleri,
Ve onlara inat,
Geceye saklardık sevgi sözcüklerini...
Ya da riyakardık.
Herkesin diş bilediği,
Bu imkansız sevda,
Kimseyi umursamayacaktı,
Güya kararlıydık!
Hatırlamıyorum artık,
İlk kim döndü yolundan?
Zaten önemi de yok,
İkimiz de pes etmemiş olsaydık,
Yıkılmazdık!
Şimdi,
Rastlantılara bağlı,
Bir araya gelişimiz...
Dün dışarıdan baktım ikimize:
Saçlarımız hala kış,
Yüzümüz hala sonbahar,
Yüreğimizse mevsimsiz!
27/10/2003
Nazan DanacıoğluKayıt Tarihi : 19.11.2003 19:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Türlü kötülükleri,
Ve onlara inat,
Geceye saklardık sevgi sözcüklerini...
Ya da riyakardık. '
......................................?
'neden geceye bırakılır iş
ve hep
karanlıkta atılır
doğacak çocukların ilk harcı
ruhlarına işliyor karanlık
bir özlem mi duyuyorlar nedir
direkleri yakıyorlar
lambaları kırıyorlar her yanda
sonra
sonra ülkem kapkaranlık
diyorum ki gündoğarken sevişmeli
öyle dört nala falan değil hem
usul usul
adam gibi
güneşi sindire sindire
gelsin sonra beyinleri pırıl pırıl
güneş yüzlü çocuklar
ne dersiniz
bir de böyle denesek
yetti artık
ikide bir karanlık karanlık
iki de bir karanlık'
TÜM YORUMLAR (2)