Mevsimler sevdi beni Şiiri - İsmail Sargın

Bir kış günüydü aylardan şubat
günlerden perşembe ve saat yelkovanda
ikiye akrepte ise altıya yakındı
Hava hiç olmadığı kadar soğuk
kalbimse bir türlü ısınamayan sonbahar kuşları gibi göçe hazırlık yapıyordu Öylesine yalnız öylesine çaresiz ve öylesine umutsuzdum ki
Kar geceden bastırmış yaklaşık otuz santim vardı
Hava soğukta olsa
bembeyaz karların arasında toprağa basarak
ilerlemek ay'ın dolunay haline bakakalmak
ne güzeldi Eldiven takmayı çok severdim birte atkı Bence bizi ısıtmayan insanlardan daha değerli
bir çift eldiven ve gri bir atkı
Bence bize yanlışlık yapan
nicelerinden daha kıymetli yörüngesinden
her sabah bizi ısıtmak için gurbete çıkan güneş
Bence insan çok garip bir varlık Kış gününde en sevdiğim şeylerden biride yürümek kadar cam kenarında bir kahve ile dışarıyı izlemek
Ama şuan adımlarken kasabanın dört bir yanını düşündüm de yalnız nereye kadar
Neden benimde içimi ısıtan bir güneşim yok yörüngesini bırakıp bana gelecek
Neden benimde baktığım ay yüzlü bir dolunay yok Neden mutluluk bana bu kadar uzak ki ben kötü biri yahut sevilmeyecek biri miyim Saat geç oldu yelkovanda beşe akrepte dokuza yaklaştı
Artık eve dönmem gerek Zaten nice yollar gitsemde, yalnızlıktan öteye gidemiyorum Ama biliyor musun içimde şöyle azıcık bir umut var
O umut olmasa bu yazıları yazamazdım
Sen şimdi nerdesin bilmiyorum ama seni çok hayal ediyorum prenses
Mesela saçların uzun mu
gözlerin ela mı
ellerin ince ve masalsı mı Sesin kulağımda farklı bir eda bırakacak kadar tatlı mı?