Mevsimler Şiiri - Orhan Tuncay

Bir gül tomurcuğu açıldı
Çiçekli bahçelerin birinde
Kuşlar neşeyle cıvıldadı
Kutlu olsun, kutlu olsun diye.

Bir gül, serpildi, gelişti, büyüdü
Bahçenin en güzel köşesinde
Tüm güzellikler onu bürüdü
Yaşam vardı onun neşesinde.

Kıskandı onu çiçekler, ağaçlar
Güzelliği ile kamaştı gözleri
Başına kondu kırağıdan taçlar
Önünde eğildi bahçenin gülleri.

Güzel bir prenses olmuştu gül.
Gülücükler saçtı etrafına
Bütün çiçekler kimse için değil
Onun için hazırlandılar yarına.

Oydu dolduran bütün olayları
Oydu hep kalpleri çalan
Neşelendiren günleri, haftaları
Bahçeyi güzelliğiyle ışıklandıran.

Evlendi nihayet bir gün
Başını gelin çiçekleri süsledi
Mutluluk onun için bir düğün
Ve bahçenin en güzel köşesi

Mutluydu, şendi, ümitliydi,
İsterdi böyle gönlünce yaşamak
Yaklaşan kader neler getirirdi
Aklından bile geçmezdi düşünmek

Küçük çiçekleri vardı tatlı, şirin
Bir de prensi yakışıklı
Sızısı kapladı içini geçmişin
Düşündü şu eski baharı.

Aradığı bir zamanki mutluluktu
Nasıl da değişmişti hava
Şimdi her yer daha soğuktu
Dünkü güzellik artık yoktu onda.

Günler daha kasvetli, uzun
Bu rüzgarlar niye sert?
Mecali kalmamıştı onun
Döküyordu herkese dert

Yaprakları sararmakta
Solmakta yavaş, yavaş
İçi hüzün dolmakta
Ağlamakta yavaş, yavaş.

Ve bir gün rüzgar uçurdu
Sararmış solmuş yapraklarını
Soğuk toprak doldurdu
Onun bu en son çağını.