Mevsimi bilmem Şiiri - Mesut Tütüncüler

mevsimi bilmem

mevsimi bilmem soğuk işlemiş canlara,
bir yemek var pişer kendince kara ocakta
nice açlar saf saf oturup bekler başında
nice açlar taşır gönlünü atar tek tek od’a
gönüller yanadursun, yemek pişmek bilir mi

mevsimi bilmem soğuk işlemiş canlara,
mecnun gelmiş sorar zamanın sahibini ararım.
kimdir, nerede yaşar, sualler karşılıksız yarım...
nice abdâllar okur aşk kitabını mecnun yurdunda
mecnun arayadursun, abdâl sora sora bulunur mu

mevsimi bilmem soğuk işlemiş canlara,
bir hane oda da yanar ateş, pencere ise kırık.
içinde feri çoktan sönmüş büzüşür insanlık.
yağmur dinmez dışarıda nasibi veren halık.
insanlık üşüyedursun, el değmedikçe pencere olur mu.

mevsimi bilmem soğuk işlemiş canlara,
bir güneş doğar doğudan, doğu kördür an’a.
karlı dağlar erir, suyu dere yataklarından geçer,
gelen suyu bir "Nur" ki içer, ışığı her yeri deler geçer.
âmâ görmeyedursun, gönül gözü, âmâ ile bir olur mu.