Mevsim Güz Yine Şiiri - Tezcan Bilgiç

Gökleri buğulu yine İstanbul’un,
Damla damla yaş var üstünde,
Hasret düşmüş gibi sevdaya,
Ağlamaklı bakıyor yine boğaza…
Mevsim güz yine…

Bunca kalabalıkta yalnız yine İstanbul
Aklı sadece sevda da.
Ne güneş dinliyor ne bulut
Ağlamaklı bakıyor boğaza…
Mevsim güz yine…

Ne kadar yalnız sansa da kendini,
Herkes sevdiğini söylüyor İstanbul’a.
Şikâyet edipte her şeyinden, yine ona dönüyor durmadan
Ve buna rağmen hala ağlamaklı bakıyor boğaza…
Mevsim güz yine…

Birkaç damla yaş düşüyor göklerinden,
Sözde sevdiğini söyleyen herkes kaçıyor,
Ya korkusundan acının ya da sahteliğinden insanlığın
Durmadan ağlamaklı bakıyor boğaza…
Mevsim güz yine…

Sonra sözcükler takılıyor boğazına,
Öksürmek istiyor dolu dizgin, dalga dalga…
Korkutmak istemiyor ama İstanbul, sevenlerini, sahtelikleri…
Ağlamaklı bakıyor boğaza…
Mevsim güz yine…

Ben severdim ama, bilirsin sırılsıklam olana kadar dikilirdim,
Korkmazdım gökyaşlarından,
-dim işte eskiden…
Ağlamaklı bakarken boğaza…
Mevsim güz yine...