Mevsim Çapkını Şiiri - Kağan İşçen

I.

hasta bir tezatsın sen istanbul
boğazın bol gemili poyrazın ince
hasta bir tezatsın erguvan zamanlı
kavuşmaya istikametli değil
hiçbir kavuşmaklarımız
hasta bir tezatsın ayrılığımla

ayrılığım ki
gemilerin maviye alışkanlığı
yardıkça kan deryalarını uyanmamak
serin sanahların sedir ağaçlı tutkusuna
koğuşumdu bulutları sensiz izlemek
istanbul gökleri öyle hızlı olmasa
saçlarımda beliren bu beyazlık
çocuk şarkılarımın son arzusu olacaktı...

II.

gelmesen de düşünseydin
sendeleyen hayat penceremin
kenar mahallesini
öğlen güneşi karşı tepeli
istanbul şarkılar şımarığı düşüncesiz
ve sen...
hiçbir kentin harcının yetmediği
içimin renklerine resim olsaydın
hayretler içinde anlamaktan öteli
yaşasaydın eve dönüşlerimi
körleşmezdi sofası
mutluluk hazırlıklarımın

III.

kapılarım anahtarsız
gözlerim her mendile hazır
ve ah ben şapşal şair müsveddesi
cazip kılamadım ümit etmeyi
çıtırtısına hiçbir ölümün
camların buğulu haline imrenen
kırık bir ayna gibi
müdavimiyim kıskanç bölünmüşlüklerin
kırık ayrıntısıydım bütün yalnızlık utançlarının
yaralı yarı çıplak
mevsimlere çapkın
örtmek için üzerini
saçlarının türküsüz halinin

azalıyorum benim olmayan çokluğunla
yaralı yarı çıplak
mevsimlere çapkın
gri kanatlı ıslaklığıyla
hiçbir yağmur anlamasa da
isminin anlamını...
yeşil susuyor ağaçlar
istanbul erguvan zamanlı
eski bir saat kadar yorgunum
maviye alışkın gemileri kıskanarak
ağlıyorum istanbulsuzluğuna...