Metropol Aşkı Şiiri - Hüseyin Turhal

Betonun ve camın yükseldiği yerde,
Gökdelenler gölgelerimizi uzatırken,
Biz küçük bir fısıltıyız kalabalıkta.
Herkes aceleci, herkes bir yere yetişiyor,
Ama senin elin, benim labirentimdeki tek sabit nokta.
Metro tünellerinin uğultusu,
Sokak satıcılarının ritmik sesi,
Trafiğin dur-kalk senfonisi...
Şehir, sürekli hareket eden dev bir kalp.
Ve bizim aşkımız,
Bu kaotik gürültünün ortasında,
Susturulamaz bir melodi.
Bir bankta oturup izleriz.
Binlerce yabancı yüz,
Binlerce ayrı hikaye akıp geçer.
Bizim hikayemiz ise,
Bir köşe başı öpücüğünde,
Gece yarısı taksi ışığında,
Veya yorgun bir günün sonunda
Birbirine kenetlenen iki gölgede yazılı.
Bu şehir bizi yutmaya çalışıyor,
Hızlı akışına uymamızı istiyor.
Ama biz, acele etmeyi reddeden iki asi.
Duruyoruz.
Birbirimizin gözlerinde,
Tüm bu metalik soğukluğa inat,
Sıcak, samimi ve duru
Bir memleket buluyoruz.
Ve bu,
New York'ta, İstanbul'da, Tokyo'da...
Nerede olursa olsun, aynı tınıyla yankılanan,
Şehrin kalabalığına sığınan,
Sadece ikimize ait bir sır.