Metin Cengiz Şiirleri - Şair Metin Cengiz

(Sevgili eşim Münevver’e)

I

Anason Kokusu

Gece: akıp gider sularla zaman
Otların saplarını gümüş titreterek
Konarak böceklerin uçma telaşına
Göğü kuşanıp taş, toprak ve ışıkla
Girer mapushane avlusuna

ruhun dalgaları ve derin boşluk
bir anlamın iki görüngüsü
ve paylaşmak duygusu aynı suçu

saçların gece gibi
saçlarınla başlıyorum konuşmaya

non nova, sed nove

bir zaman gelecek anılmayacak yol eri
kitaplarda yazılı büyük sır yayılacak
sokaklarda, çalgıcı tınlatacak kadehini
selamlar toplayacak şiirden şair, aynaya

İşte yaz tükendi. O göçebe yaz
Güneşe kavuştu kırlangıçlar çoktan
Sokaklar azaldı, merhamet istiyor günler
Yine gece. Yaşıyoruz eski çilelerimizi
Seninle ayrı seninle beraber

hadi dünyaya çıkalım taşlar sayıklıyor
babam ölmüş gece vakti taşlar sayıklıyor
köpekler nöbetçilere havlıyor taşlar sayıklıyor
yırtık bir kumaş gibi kalbim
ilkbahar, düştaşması bahçelere aykırı leke
yalnızız, kahraman değiliz taşlar sayıklıyor

Sarı, sessiz günlerdir
Mağrur ve soylu:
Nişanlı bir kız gibidir şimdi yaz

Şimdi yağmur yağsın beklenir
Çocukluk resimlerine bakılır gibi

Göç, bir iklimden bir iklime geçiş
Sisler aralayıp acılar ve tılsımla
Seyyah kılığıyla günler aşmak
Bellek edinip ayı, güneşi, yıldızları
Mevsimleri, yağmuru ve karı
Bir göçebe düşünün yol bitimine

ben uzaktan gözükünce
babam gül açardı beni
bağrında masmavi bir gök
ben uzaktan gözükünce

geniş ovaları sular basardı

Daldın dalgıç gibi kitaplara
çıkışta yüzünde dingin yaz akşamı
gördün güneşte ve gölgede kayaları
ağaçların dallarında yıldızlar vardı
sonsuzluğu dövüyordu dalgalar sayfalarda
Yani çocukluğun doymaz açlıktı