Metin Çeçen Şiirleri - Şair Metin Çeçen

Ne ümitlerle büyüdük
Ümit dediysem de çok şey yoktu içinde.

“Ele el açmama” derdi.
O kadar.
Çok çalıştık, dürüst olduk…

ONLAR

Yokuş başında
Kenar mahalle çocukları
Üst başları yarı çıplak
Tozlu, çamurlu

Ilık bir nisan yağmurunda
Yağmurdan kaçan insanlara inat olsun diye
Her damlasını yakalamak için bulutların
Koştum ellerimi açarak sana

Ve üşümeyi tanımak için,

SOBE

Saklambaç oynadık
Üç beş sözcükle beraber
Onlar kaçtı saklandı
Ben buldum, yazdım

ŞEHİRLERDE ALDATIRMIŞ İNSANI

Ben küçük kasabalardan gelen
Büyük hayallerin adamı
Sonradan anladım
Şehirler de aldatırmış insanı

Zar atıyorum hayata
Her şey geliyor
Sen gelmiyorsun

DUDAKLARINA DAİR

Ya haberin yok senin
Ya da çıldırtmak istiyorsun beni
Nar kırmızı dudaklarına
Uzaktan bakıp da

MUĞLA’NIN DAR SOKAKLARI

Kendimi kaybedip de
Bulmak istediğim anlar
Yağcılarda oturur
Şadırvandan sular içer

SEN / BEN

Sen şimdi bu saatlerde
Sıcak yatağının içinde
Rüyaların perde perde
Çoktan uymuşsundur

yaşamla helalleşmek ne demek sence..
Ölüme kapı aralamak..
Kabul etmek, al beni demek…

Kaçılmaz zamanın derinliğinde kendini ona vermek
Verebilmek…